Ons laatste gesprek met de Duvel.

Ons laatste gesprek met de Duvel.

“Als ik mijn ogen sluit, dan zie ik alle mooie momenten opnieuw passeren. Dat is ne schone film”.

Mijn grootvader (“Peter”) zat met gesloten ogen aan de keukentafel toen ik binnenkwam en hij die woorden sprak. Het was 27 mei 2008, 18u10. Een uur eerder was ik op een vakvergadering Frans opgesprongen. Ik was het uur uit het oog verloren en wilde Peter die dag zeker nog een bezoek brengen. We zouden klinken op mijn verjaardag, die een dag later viel. In de Fnac was ik nog snel de laatste CD gaan kopen van Bobbejaan Schoepen, waarop Bobbejaan duetten brengt met Geike Arnaert, Daan en Axelle Red. Van die laatste moest Peter eigenlijk niet weten, maar de lichtjes aan de Schelde worden op de CD gehuldigd door Geike en dat kon hij wel smaken. Met een goeie Duvel voor ons luisterden we 4 keer naar het nummer. Hij met gesloten ogen. Mijn ogen op hem gericht. Onze manier om mijn verjaardag te vieren.

Daarna zei hij dat het tijd was om op zijn bed te gaan zitten. Dat stond al enkele maanden naast zijn keukentafel. Het ging niet goed met hem. Ik hielp hem overeind, en samen met mijn moeder en tante legden we hem op bed. Enkele seconden later begon hij naar adem te happen. Zijn ogen kleurden dof.

Hij stierf terwijl ik op de rand van het bed zat.

Er brak een moeilijke periode aan. Een periode waarin ik wankelde door het gemis van een stevige steunpilaar. 24 jaar van elkaar vaak zien werden abrupt afgebroken. In die 24 jaar maakte ik mijn huiswerk aan zijn keukentafel, gingen we soms een pintje drinken toen ik thuiskwam van school (voor mij cola), overwon ik angsten dankzij zijn hond Tom, werd ik de wondere wereld van de muziek binnen geloodst. Anekdotes over zijn soms harde internaatsleven overtuigden me meer en meer van de nood aan bijzondere aandacht voor kwetsbare groepen in het onderwijs. Zeker tijdens mijn eerste lesopdracht in het BSO in Brussel. Na die afpeigerende weken waren onze Duvelmomenten op vrijdagavond oases van inzicht.

En toch merkte ik dat 3 belangrijke seconden in ons laatste samenzijn een grote bron aan nieuwe energie hadden aangeboord: het moment waarop hij me indirect liet weten dat ik regisseur moest worden van mijn eigen levensfilm. Het was een citaat dat me zuurstof bood om alleen naar Marokko te trekken en me daar, dankzij een toevallig schoolbezoek in een oase, de beslissing te laten nemen om Leraar zonder Grenzen te worden. Die beslissing bracht me tweemaal in Rwanda. De eerste keer alleen, de tweede keer met een fantastisch team van vrienden. Heel recent nog bracht het me bij Schoolmakers, een perfecte biotoop om te kunnen schrijven aan heerlijke onderwijsscenario’s.

Het is 28 mei vandaag, the day after. Mijn verjaardag. Reeds 8 jaar vier ik die met een grote lach en een kleine traan. Hoofdingrediënten van een goede film.