The System of the Houses

02 december 2016

Toen ik in 2010 voor het eerst de speelplaats van Ahazaza International School in Rwanda opliep, kwam een vrolijke leraar me tegemoet. Zijn naam: Kassim. Ik zou een kleine twee maand op de school verblijven als Leraar zonder Grenzen.

Het beeld dat ik me had gevormd van de school, was bepaald door de foto’s die ik reeds gezien had: kinderen in uniform, iedereen gelijk. Netjes in de rij. Maar Kassim stond middenin een bont gezelschap. Ik telde vier kleuren T-shirts: rood, groen, geel en blauw.

“Today we are in houses”, zei Kassim.

Ik denk dat ik gedurende 3 seconden staarde als een herkauwende waterbuffel.

“Houses?”.

Hij legde uit dat de lagere school zes leerjaren telde. Dat kwam me alvast bekend voor. Maar daarnaast had de school ook een verticale opdeling: de houses. Zo was er in elke klas een groep Buffalos, een groep Giraffes, een groep Elephants en een groep Lions. Bij groepswerk binnen één leerjaar, gebeurde dat vaak in de houses. Maar even goed waren er momenten waarop de leerlingen niet per klas, maar per house deelnamen aan een activiteit. Alle lions van het eerste tot het zesde leerjaar, bijvoorbeeld. Dat biedt heel wat mogelijkheden: de houses kunnen samen naar de bib gaan en oudere leerlingen kunnen voorlezen voor jongere leerlingen. Oudere leerlingen kunnen bepaalde sporten aanleren aan de jongere, of elementen uit de Rwandese cultuur zoals drum en krijgersdansen.

Het was heerlijk om te horen hoe Kassim zelf naar de directrice was gestapt om het System of the Houses in te voeren. Hij had het zelf gekend als leerling in Oeganda, en had gemerkt hoezeer het je leert om verantwoordelijkheid te dragen voor medeleerlingen, te leren van elkaar.

En ja, ik weet dat er wel wat maar-en te formuleren zijn bij houses. In Engeland leidde het systeem al wel eens tot machtsmisbruik binnen de houses, of een overdreven rivaliteit tussen de houses onderling. Daar valt op te anticiperen met duidelijke afspraken en een regelmatige wissel van de groepen.

Wat me vooral inspireerde, is dat die ene jonge leerkracht erin slaagde om letterlijk meer kleur te brengen op de school. En met de grootste evidentie stond te verklaren dat leeftijdsgebonden groepen ook maar één manier vormen om leerlingen te groeperen.

“You know, we both can be 26. But maybe you feel 22, while I can feel 26 already…”

Jan Royackers

jan@schoolmakers.be

Deze blog vind je ook op de blog van Leren Differentiëren, een e-course voor leraren secundair onderwijs die zich willen verdiepen in differentiatie.