Leraar zonder Grenzen in eigen land

Deze maand sta ik in Klasse. Van november tot februari liep ik verschillende micro-stages in heel wat opleidingen en scholen. Het interview daarover lees je in het onderwijstijdschrift.

Er zaten een paar mails in mijn mailbox. In het interview zeg ik dat de Leraar zonder Grenzen in me naar boven komt als ik in sommige Vlaamse en Brusselse scholen kom. Ik meen dat ook, al valt dat duidelijk niet bij iedereen even lekker.

Toen ik in 2010 en 2012 naar Rwanda trok om er de Ahazaza-school te ondersteunen, was dat vanuit de overtuiging dat onderwijs de belangrijkste sleutel is tot emancipatie in een maatschappij. Die overtuiging heb ik nog steeds. Alleen ben ik nuchterder geworden over de situatie in ons eigen land. Ook hier is werk aan de winkel. Het kan vreemd klinken, maar eigenlijk is het veel makkelijker om een school uit te bouwen voor een homogeen publiek in het vrolijke Zuiden, dan de school om de hoek vaardig te maken in het omgaan met de superdiversiteit die ons stedelijk publiek kenmerkt: meertaligheid, religieuze diversiteit, grote socio-economische verschillen onder de leerlingen, invloeden van heel verschillende culturen…

Een glazen bol heb ik niet, maar toch ben ik ervan overtuigd dat de scholen die ooit zo verguisd werden omdat ze reeds in onze vorige eeuw gekleurd waren, zichzelf op vele vlakken de 21^e eeuw hebben binnengeloodst. Ze differentiëren, doen aan co-teaching, werken in projecten samen, smijten de klasdeuren open, evalueren op een veelzijdige manier en brengen ook talenten in beeld. Anderen houden nog even de boot af, voelen de nood nog niet of rouwen nog omdat ze wel al evolutie merken maar de positieve kant ervan nog niet ervaren. Die moet je zelf vormgeven. Dat is niet makkelijk, maar het is wel dé uitdaging waar veel scholen op dit moment voor staan: nostalgisch terugdenken aan de homogene 20^e eeuw, of vastberaden de 21^e eeuwse realiteit in de ogen kijken en diversiteit met twee handen grijpen als hefboom naar beter onderwijs.

Jan Royackers